David Álvarez

   "Izokin atlantikoa egoera dramatikoan dago, eta litekeena da itzulerarik gabeko puntura iritsi izana."

                                                           Zorroztailea: artisau handia zara

Zorrozteagatik ulertzen baduzu puntak ateratzea eta ironia eta umorea erabiltzea albiste jakin batzuk komentatzeko, aitortu behar dizut zorroztea gustatzen zaidala. Ez dakit horrek artisau egiten nauen, zalantza daukat. Gaur egungo egoera, ingurumenaren ikuspegitik, horren da beltza, ezen, eguneroko albisteak komentatzeko punta ateratzen saiatzen naiz, eta umorearekin jolasten, hori egingo ez banu deprimenteegia izango bailitzateke.

Denbora asko daramagu suarekin jolasten: baliabide agortezinak dituen planeta batean bizi garela pentsatzen dugu, eta gure ekintzek eraginik ez dutela sinesten dugu: ez ingurumenean, ez geure buruengan. Eta, argi eta garbi esan beharra dago oker gabiltzala; amaigabeki hazi nahi dugun planeta mugatu batean bizi gara, eta hori fisikoki ezinezkoa da. Planetako bizitzaren gaineko ondorioak, dagoeneko, bizitzen ari gara: klima-aldaketa eta biodibertsitatearen krisia ez dira etorkizunekoak, hemen daude jada. Baina jende askok ulertu nahi ez duena zera da: arriskuan dagoena espezie gisa dugun existentzia bera dela, ez planetako bizitzarena. Ziurrenik espezie asko desagertuko dira, iraganean bost iraungitze masibo izan dira, beraz, horretan ere ez gara originalak. Orain 2.000 milioi urte agertu ziren lehen zelula eukariotoak, eta denbora horretan guztian, existitu diren espezie guztien % 99 desagertu direla uste da. Guk, espezie gisa, 300.000 urte pasatxo daramatzagu hemen, ia atzo iritsi ginen, eta desagertzen garenean, Lurreko bizitzak jarraituko du, orain ezagutzen dugunaz bestelako bizitza bat. Lurrak ez gaitu behar, guk, ordea, bai, bizi-irauteko Lurra behar dugu.

Egia esateko, ez naiz baikorregia gure etorkizunaz, beraz, gutxienez, eta energiarik geratzen zaigun bitartean, har dezagun umorez.

                                                        Biologia klasea: eserlekuak kolokan daude?

Nire ikerketa- edo dibulgazio-jardueraren aurretik nire irakaskuntza-jarduera dago. Zoologiako irakaslea naiz Oviedoko Unibertsitatean, eta oso gustuko dut lan hori. Topikoa badirudi ere, nik pentsatzen jarraitzen dut zerbait babesteko, lehenik eta behin ezagutzea eta, jakina, aztertzea dela.

Biologiako ikasketak hasi nituenean, duela urte asko, bai nik, bai nire ikaskide askok, txikitatik ikusi genituen Félix Rodríguez de la Fuenteren programak, eta ziurrenik horrek baldintzatu du hein handi batean naturarekiko dugun zaletasuna. Egia da gauza asko aldatu direla ordutik, urte haietan bi telebista-kate besterik ez zeuden, eta "El Hombre y la Tierra" milioika lagunek ikusten genuen, umeak naiz zaharrak. Telebista saio horren entziklopedietako faszikuluen bilduma egiten genuen eta muxar karetoa, sai arrea edo gineta ezagutzen genituen. Oraingo haurrek eta ez hain haurrek, ez dituzte ezagutzen, Pokemonak eta Game of Thrones filmeko pertsonaiak ezagutzen dituzte.

Ez dakit Felixen programei esker, edo uda guztiak naturaz inguratutako herriko etxe batean pasatzen nituelako, animaliak beti gustatu zitzaizkidan eta beti argi izan dut Biologia ikasi nahi nuela.

Orain gauzak asko aldatu dira, eta Biologia Fakultatean sartzen diren ikasle askok ez dute interes berezirik Zoologian edo Botanikan, eta horregatik, nire ustez, oso garrantzitsua da interes hori piztea, eta ezagutarztea inguratzen gaituena, baita natura babestu eta kontserbatzearen garrantzia ere. 

                                                                    Izokina: behin arrandegi batean ikusi nuen

Eta ikusten jarraituko duzu arrandegi bateko erlaitzean, izotzezko ohe xehatu baten gainean, plastikozko erretilu batean xerratuta, baina ziurrenik ez duzu ikusiko milioika urte daramatzan ibaietan. Izokinaren kasuan, etxekotutako eta akuikulturako etxaldeetan mantendutako populazioa basatia baino askoz ere handiagoa da; izokin basati bakoitzeko, akuikulturako hainbat milioi ale daude. Eta etxaldetako izokinen populazioa esponentzialki handitzen den bitartean, izokin basatien populazioak desagertzen ari dira. Eta ez gaitezen nahastu, ez da gauza bera izokin basati bat edo akuikulturako izokin bat, otso bat eta Yorkshire terrier bat gauza bera ez diren bezala, nahiz eta biak Canis lupus espeziekoak izan.

Izokin atlantikoa egoera dramatikoan dago, eta litekeena da itzulerarik gabeko puntura iritsi izana. Izokinari bai itsasoan bai ibaian arrantzatu zaio, bere habitata suntsitu egin zaio, ibaiak milaka presarekin zatituz eta goialdean erruteko tokirik onenetaraino igotzea eragotziz, bere urak kutsatu dira eta, hala eta guztiz ere, oraindik ere eusten dio. Eta horri guztiari klima-aldaketaren ondorioak gehitu behar zaizkio, aldaketa horrek larriago eragiten baitie banaketa-eremuaren hegoaldeko mugan dauden gure biztanleei.

Egoera horren aurrean, ale-kopurua izugarri jaitsi den horretan, beste edozein espezie "galtzeko arriskuan" dagoela izendatuko litzateke. Baina izokinaren kasuan, politikari eta kudeatzaileek ez dituzte kirol-arrantzaleak zapuztu nahi eta zenbat ugaltzaile hil ditzaketen kalkulatzen dute urtero. Izokinak ezkongai gehiegi izateko zoritxarra du: milaka arrantzale, merkatari eta ostalarik baliabide ekonomiko bakarra eta ordezkaezina ikusten dute, eta orain arte ez da politikari bat bera ausartu horiei aurre egiten, eta ebidentzia zientifikoei kasu egiten.

Gaur egun ugaltzaile bakar bat hiltzea luxu bat da, ez da jasangarria.

                                                                         Sastraka: burua berotzen duen garra

Sastraka abeltzainen eta baso-kudeatzaile eta -ingeniari askoren azken amesgaiztoa bihurtu da. Haien adierazpenei kaso egiten badiegu, sastrakek piztiei aterpea emateko baino ez dute balio, baita erregai gisa ere, erloju-ponpa bihurtzen dute berezko errekuntzan noiz sartuko zain.

Egia esan, sastraka, ekologikoki, zuhaixkaz eta tamaina txiki eta ertaineko beste landare espezie batzuez osatutako landare-eraketa da. Sastraka tarteko urratsa izan daiteke ondorengotza ekologikoaren prozesuan, eta, azkenean, beste landare-formazio heldu batzuk sortuko lirateke, hala nola basoak, baina, era berean, behin betiko eraketa izan daiteke zenbait ingurunetan. Baina, jakina, ez da izurritea eta ez da piroteknia bat.

Suteek, gehienetan, gizakiaren eskua dute atzean, zuhurtziagabekeriengatik edo maizago interes ekonomikoengatik. Sasi sutsua oso ondo dago Bibliako elezahar gisa, baina pospoloa eta metxeroa dira suteak hasten dituztenak, inolako esku-hartze jainkotiarren beharrik gabe. Asturiasen, Ingurumen Fiskaltzaren eta Guardia Zibilaren arabera, eta Baso-suteak Ikertzeko Brigaden (BRIPA) ikerketetan oinarrituta, suteen % 90 nahita eragindakoak dira, eta aziendarentzako larreak lortzeko egiten dira. Hori ondo baino hobeto dakite talde politiko guztiek, informazio hori eskura baitezakete.

Eta zer egin dute hori saihesteko? Bada, lehenik eta behin, erretako lurretan ezabatu dute artzaintzarako mugaketen figura, eta Ahal Duguk izan ezik, autonomia-legebiltzarrean ordezkaritza duten talde guztien babesarekin egin dute. Mugaketak nahita piztutako suteen arrazoietako bat ezabatzeko ezarri ziren, urte batzuetan erretako lur horiek larratzea eragozten baitzuten. Figura hori ezabatzean, suteen kopurua handitu egin zen, Fiskaltzak berak esan zuen bezala. Asturiasko administrazioaren bigarren neurria BRIPAen berregituraketa izan zen. Sua itzaltzeko zerbitzuari atxiki zitzaionean, suteen kausak ikertzeari ekin zion, eta ez suteen egiletza ikertzeari. Horrenbestez, eta Fiskaltzaren azken urteko memorietan agerian geratu den bezala, salaketa gehienak artxibatu egiten dira, frogarik ez dagoelako. Azken batean, badirudi ez direla errudunak aurkitu nahi, edo suteak eragiten dituztenak babestu nahi dituztela.  Egoera horren zergatia, fiskalek eta ekologistek hainbatetan kritikatu dutena, egoera hori ahalbidetu duten arduradun politikoei galdetu beharko litzaieke.

                                                   Nekazaritza Politika Komunitarioa (NPB): politika?

Jakina, politika da, zalantzarik gabe. Nekazaritza-politika bateratua (NPB) da alde handiarekin Europar Batasuneko aurrekontuen ehuneko handiena eramaten duena. Eta hori milaka milioi euro da. Ideia bat egiteko, 2021etik 2027ra bitartean Espainiak 31.400 milioi jasoko ditu NPBren zuzeneko ordainketetarako; horietatik 21.000 milioi inguru Eskualde Garapeneko Europako Funtsetik (EGEF) etorriko dira, eta gainerakoak Europako Gizarte Funtsetik (EGF). Funts horien kudeaketa eta banaketa oso garrantzitsua da, baita laguntza horiek jasotzeko baldintzatzaileak ere.

Aurreko galderarekin lotuta, ba al dago loturarik eragindako suteen eta NPBren laguntzen artean? Bada, argi dago badagoela. NPBak ganaduak kontsumitzeko egokia den larre-azalera diruz laguntzen du, eta jasotako dirua abeltzainen artean banatzen da, dituzten abelburuen kopuruaren arabera. Sastrakak edo zuhaitzak dituen lursail bat ez da larretzat hartuko eta, beraz, ez ditu dirulaguntza horiek jasoko. NPBren jarraibideen arabera, hektareako 100 zuhaitz baino gehiago badaude edo belar-azalera diruz lagundu daitekeen azaleraren erdia baino txikiagoa bada, mendia baso-erabileratzat hartuko da, eta, beraz, abeltzainek ez dute euro bakar bat jasoko partzela horiengatik. Bestalde, erretako azalerek ez dute NPBren dirulaguntzarik jasotzen lehenengo urtean, baina bai bigarrenean; beraz, ez da oso bizkorra izan behar eragindako sute askoren arrazoiak ulertzeko eta sastrakak zergatik gorrotatzen diren ulertzeko.

Horretaz gain, geure buruari galdetu beharko genioke zenbateraino den justifikagarria errentagarria ez den sektore bat mugarik gabe diru publikoarekin diruz laguntzea, eta zergatik dagoen beste sektore batzuekiko konparaziozko bidegabekeria hori. Era berean, zergatik ematen zaizkie dirulaguntzak, kasu askotan ingurumenerako onuragarriak diren jardueren epigrafean sartuta, suteak eragiteagatik ganaduarentzat larreak lortzeko epaitu eta zigortu diren pertsonei, adibidez.

                                                                     Moztu matarrasaz: akabo tinta!

Duela urte batzuk, biomasa zentral termikoetan ikatzaren ordezko gisa erabiltzearen gaia aipatzen hasi zenean, zuhaitzak moztea ekarriko zuena, Phileas Foggek Atlantikoa zeharkatuz egin zuen azken bidaia gogoratu nuen, 80 egunetan munduari bira emateko. Ingalaterrara iritsi nahian, galdarak bete-betean zeudela, ontziak bere upeltegietan zeraman ikatz guztia erre zuen; beraz, erregairik gabe ezinezkoa zirudien helmugara iritsi eta apustua irabaztea. Une hartan, Phileas Foggek ideia bat izan zuen, bidaiari-ontzia erostea eta inguruan zeukan egur guztia erretzea, altzarietatik hasi eta tarimaraino.  Eta, noski, iritsi zen, baina bidaiatzen ari zen ontzia suntsitu ondoren.

Bada, orain ideia hori bera dugu buruan, planeta bakarra dugu, eta bertan bidaiatzen dugu eguzkiari bueltaka, eta hura erretzea pentsatzen ari gara. Gure energia-erreserbak agortzen ari dira, azken urteetako neurrigabeko kontsumoa dela eta, eta bururatu zaigu basoak erretzea energia izaten jarraitzeko, eta, horiek amaitzean, gehiago landatuko ditugu, eta labore energetiko deituko diegu, hau da, azkar hazten diren espezieen landaketak egingo ditugu, haien zeregin ekologikoa kontuan hartu gabe, zentral termiko bateko galdaran erre ditzaten soilik. Eta landaketa horiekin nahikoa ez badugu, beste herrialde batzuetako zuhaitzak ekarriko ditugu. Eta horrela jarraituko dugu ontzirik gabe geratu arte, Phileas Foggen Henrieta bezala.

Baina bitxiena da biomasa energia-baliabide gisa erabiltzea egurra erretzean oinarritzen dela energia lortzeko, eta hori erregai fosilak erretzeko alternatiba berde gisa saltzen ari da. Erabateko zentzugabekeria da, egur hori erretzean zuhaitzek atxikitako CO2a askatuko baitugu, eta, beraz, klima-aldaketaren ondorioak larriagotzen lagunduko dugu.

                                                  Kometa eta AVE: zer eragiketa egingo dut horiek batzeko?

Gure politikariek etengabe saltzen digute abiadura handiko trenbide-sare handiena dugun herrialdeetako bat garela, eta aurrerapenaren adibide gisa jartzen digute. Baina ez digute esaten 2016an, Trenbideen Nazioarteko Batasunaren datuen arabera, Espainia zela munduan gutxien erabiltzen zen AVEa zuen herrialdea, kilometroko 15 bidaiari baino gutxiago zituena, eta Frantzian 50, Alemanian 83 eta Japonian 166. Hau da, abiadura handiko trenen sare erraldoi eta garestia dugu, baina ez dugu erabiltzen, eta, aitzitik, aldiriko sareak, edo Trenbide Estuko Trenbidea (FEVE), iparraldean, herrietako jendea mugitzeko beti erabili izan dena, pixkanaka desagertzen ari da, erabiltzaile gutxi dituelako errentagarria ez delako aitzakiarekin. Sinestezina da, honezkero, politikari eta kudeatzaile askori azaldu behar izatea zerbitzu publikoek ez dutela errentagarriak izan behar, eta hustutako Espainiaz hitz egiten dutenean, kontuan izan beharko luketela Espainia horrek zerbitzu duin gehiago, garraio eraginkor eta merke gehiago eta diskurtso errimakor eta elektoralista gutxiago behar dituela.

                                                                 PLH: Politikarientzako Lanbide Heziketa

Politikarien arazo handienetako bat politikaren profesionalizazioa da. Gaur egun kongresuan, senatuan eta, jakina, udal gehienetan besaulki bat betetzen duten gehienen curriculuma ikustea besterik ez da behar, konturatzeko gutxiengo batek bakarrik izan duela karrera profesionala politikari gisa lan egin aurretik. Gehien-gehienak gaztetan hasi dira oinarrizko militante gisa beren alderdian, eta hortik gora egin dute hauteskunde-zerrenda batean agertzea lortu arte, eta hortik, irensleen arabera, erantzukizun handiagoko postuak betetzeraino joan dira. Zoritxarrez, hautaketa-prozesu honek politikarien labealdia ekarri du. Neurri handi batean, analfabeto funtzionalen bilduma bat baino ez dira, eta haien eginkizun bakarra botoi bat sakatzea da, alderdiaren aginduei jarraituz. Eta hala ere, ez dira gutxi nahasten direnak, horietakoren bat behin baino gehiagotan ere bai.

Ez dakit politikarientzako lanbide-heziketarik beharko litzatekeen, eta komeniko litzateke, batez ere ingurumen-politikei dagokienez, behingoz ingurumena eta ikerketa zientifikoa ideologia politikotik bereiztea. Ez dago ingurumen eskuindar edo ezkertiarrik. Gaur egun, eta historian inoiz baino gehiago, klima-aldaketa bezalako gai garrantzitsuak etengabe politizatzen ari direla ikusten ari gara, eta emisioak murrizteko eta klima-aldaketa horren ondorioak arintzeko beharrezko politikak oso ezkerrekoak direla esan daiteke.

Ez da zientzia eta naturaren kontserbazioa politizatzen den lehen aldia, Rachel Carlsoni gertatu zitzaiona baino ez da gogoratu behar, La primavera silenciosa (Udaberri isila) argitaratu zuenean, kontzientzia ekologikoaren eta mugimendu ekologistaren garapenean mugarri izan zena. Liburu horretan, Rachel Carlsonek argumentu zientifikoetan oinarrituta azaldu zituen pestiziden arriskuak, zehazki DDTrenak, ingurumenarentzat eta geure buruarentzat. Aurrez aurre zituen industria garrantzitsu bat eta politikari-talde bat, diru kopuru handiak jasotzen zituena pestizida horien erabileraren alde legeak egiteagatik. Orduan hasi zen harenganako difamazio-kanpaina bat, emakume izateagatik eta ezkonduta ez egoteagatik kritikatuz, nahiz eta emakume erakargarria izan eta ondoren komunista eta antiamerikarra izan. Horrela, ebidentzia zientifikoak gutxietsi nahi ziren, ad hominem "falazia" famatua erabiliz, hau da, argumentuari ez eraso egitea, baizik eta argumentua ematen duen pertsonari, bere ideia politikoak, estatus soziala, orientazio sexuala edo arraza erabiliz. Zoritxarrez, hori gai-zerrendan dago oraindik. Izan ere, ekologistekin edo klima-aldaketa aztertzen ari diren zientzialariekin egiten ari direna da, alde batetik, politikarien zati handi baten analfabetismo funtzional hori berresten duena, eta, bestetik, politikari horietako askoren interes bakarra poltrona berotzen jarraitzea dela baieztatzen duena, eta kasu askotan etorkizunean administrazio-kontseilu batean ondo ordaindutako postu txiki bat eskain diezazukeena babestea.

                                                                                    Sarraski-usaina

Beti izan du sarraski-usaina, baina, zorionez, beti izan dira sarraskijaleak, eulietatik hasi eta putreetaraino, sarraskia birziklatzeaz eta berriro mantenugaien ziklora itzultzeaz arduratu direnak. Naturan ez da ezer galtzen, dena birziklatzen eta eraldatzen da.

Putreen eta beste hegazti planeatzaile handien kasuan, horietako asko aurrerabidearen aurkako borroka galtzen ari direla ikusten ari gara. Pozoiak aspaldidanik erabiltzen dira basapiztiak deiturikoak kontrolatzeko, eta ez da gure eremuetatik desagertu, baita eremu askotan handitu ere. Eta otsoak, azeriak eta beste harrapari batzuk pozoituta hiltzen direnean, putreak eta beste hegazti sarraskijale batzuk ere hilko dira haiek kontsumitzean.

Baina agian putreek eta beste espezie batzuek, batez ere hegazti planeatzaileek jasaten duten mehatxurik handiena parke eolikoen neurrigabeko eta kontrolik gabeko ugaritzea da. Inork ez du ukatzen trantsizio ekologikoa beharrezkoa dela erregai fosilak beste energia-iturri batzuekin ordezkatzeko, baina trantsizio horrek ordenatua izan behar du, eta kontuan hartu behar ditu faunarengan eta ekosistemarengan izan ditzakeen eraginak. Eta hori ez da gertatzen ari. Trantsizio hori sustatzeko Europatik agintzen diren diru-kopuru eskergen usainean, gure mendi guztiak errotaz bete nahi dituzten proiektu eolikoak loratzen ari dira, horien ondorioak kontuan hartu gabe. Eta orain milaka dira putreak, miruak, arranoak eta beste hegazti batzuk, baina baita paseriformeak eta saguzarrak ere, erroten hegalen azpian hiltzen ari direnak.

Ez dugu ahaztu behar krisi energetikoa bezain garrantzitsua edo garrantzitsuagoa dela biodibertsitatearen krisia. Seigarren iraungipenean gaude bete-betean, eta espezieak desagertzen ari diren abiadura inoiz baino handiagoa da gure planetako bizitzaren historian. Eta desagertzen den espezie bakoitza pieza bat gutxiago da bizitzaren puzzlean, engranaje bat gutxiago ekosistemaren funtzionamenduan. Eta pestiziden eraginez putreak edo euliak ere galtzen baditugu, orduan bai usainduko dugula sarraskia.

         Espezie inbaditzaileak berriz sartzea: ikuspegi zabala ala katastrofe ekologiko berriak?

Badirudi azken aldian desagertu diren espezieak berriro sartzea helburu duten proiektuen kopuruak gora egin duela. Rewilding deiturikoaren babespean daude proiektu horietako asko, baina gehienetan ahaztu egiten dute Rewilding-aren oinarria prozesu ekologikoak lehengoratzea dela, eta ez zentzurik gabeko espezie desagertuak sartzea. Zoritxarrez, kasu askotan, prozesu ekologikoak ahaztu eta zuzenean berriz sartzera pasatzen dira, etxea teilatutik hasteko moduaren adibide argia.

Beste kasu batzuetan, desagertuta dagoen espezieren bat berriz sartu nahi denean, irizpide zientifikoek ez dute behar beste ekintza hori bermatzen. Azken horren adibide paradigmatiko bat Pigargo (Haliaetusalbicilla) Asturiasko mendebaldean berriz sartzeko proiektua da. Berriz sartzea justifikatzeko aurkeztutako txostenek iraganean Espainian izandako ugalketari buruzko aipamen asko jasotzen dituzten arren, erreferentzia horiek guztiak banan-banan gezurtatu dira hainbat artikulutan, eta, beraz, zalantza hori nahikoa izango litzateke proiektu hori ez egiteko, inguruko fauna autoktonoari eragingo lizkiokeen kalteez gain. Are gehiago, pigargoa duela 10.000 urte ugaltzeko moduko espeziea izan balitz ere, justifikatuko al luke horrek berriro sartzea? Niretzat, inola ere ez. Ahaztu egiten dugu ekosistemak dinamikoak direla, eta duela ehunka urte espezie bat desagertu izanak ekosistema horretan aldaketak eragin zitzakeela; beraz, baliteke haren nitxo ekologikoa beste espezie batek hartu izana, eta oreka berri bat ezartzea. Horrela, berriz sartzeak aurreikusi ezin diren aldaketak eragin ditzake, eta, ondorioz, beste espezie batzuk desager daitezke eta beste desoreka bat sor. Bestalde, nork eta zein irizpideren arabera erabakitzen du zein diren berriz sar daitezkeen espezieak? Desagertu zenetik igarotako denboran soilik oinarritzen bagara, zergatik ez dugu Hienas manchadas (Crocutacrocuta) berriz sartzen Iberiar penintsulan? Espezie horri buruzko datu eta aztarna nabariak daude, duela 10.000 urte inguru agertu zirela baieztatzen dutenak.

Espezie inbaditzaileen gaia askoz larriagoa da; izan ere, espezie inbaditzaileak planetako biodibertsitateak aurre egin behar dien mehatxu handienetako bat dira. Urtero, flora- eta fauna-espezie inbaditzaileen zerrenda handitu egiten da, neurri batean klima-aldaketaren ondorioengatik. Izan ere, aldaketa horri esker, lehen baldintza jakin batzuetan bizirik irauterik ez zuten espezieek aukera dute orain. Lurrez, itsasoz eta airez egindako merkataritza-salerosketen gorakadak larriagotu egin du arazoa, milaka espezie nahigabe sartzen baitira planetako bazter guztietara bidaiatzen duten merkantzien ondoan. Espezie exotikoen merkataritza, maskoten askapena edo ehiza eta arrantza bezalako jarduera jakin batzuk dira espezie berriak sartzen laguntzen duten jardueretako batzuk. Oso arazo larria da, eta, zoritxarrez, oso zaila da konpontzea.

                                                                                 Belarri tente ditut

Hori ona da, ez dago entzutea baino gauza hoberik, eta hobe da guk bezala pentsatzen ez dutenei entzutea, hor kanpoan zer dagoen konturatzeko. Gogoan dut duela urte batzuk, kongresu batean, kazetari baten hitzaldia entzun nuela, eta horrek izugarri hunkitu ninduen. Aipatzen zituen gauzen artean zera esaten zuen: hitzaldi bat emateko orduan, edo irrati- edo telebista-saio batean parte hartzean oso erraza dela aldez aurretik konbentzituta dagoen publiko batentzat hitz egitea. Entzule gisa hitzaldi batera joaten garenean, edo sare sozialetan iruzkinak irakurtzen ditugunean, ideia berberak partekatzen dituen jendeari buruz informatzen gara. Hori da kazetari horrek “koruarentzat predikatzea” deitzen zuena. Zaila da, ordea, hitz egiten ari zaren gaiaz ez dakien jendeari edo zure ideiekin bat ez datorren jendeari hitz egitea. Eta zaila egiten zaigu ere, itxuraz gureen guztiz kontrako ideiak dituen jendearen iritzia ezagutzeko ahalegina egitea.

                                                                                                 Ekin!

Topikoa badirudi ere, beti uste izan dut zerbait babesteko lehen urratsa dela horren ezagutza; horregatik beti gustatu izan zait dibulgazio zientifikoa. Baina, era berean, konturatzen naiz gero eta nekezagoa egiten zaidala argudio berberak behin eta berriz errepikatzea, zeren eta, horren guztiaren aurrean, badira talde batzuk, politikoak zein sozialak, behin eta berriz gezurtatu diren mantra berberak etengabe errepikatzen dituztenak. Zientzialari guztien % 99,9aren adostasunarekin, klima-aldaketaren existentziari eta horretan duen eragin antropogenikoari buruzko zalantza zabaltzen jarraitzen dute, horrek hasarratzen nau. Milioika pertsona hiltzen dira urtero klima-aldaketaren ondorioz, muturreko fenomenoen maiztasuna gero eta handiagoa da, urtero tenperaturen errekorrak gainditzen dira, eta oraindik ere zalantzan jartzen dute klima aldaketa. Aurtengo urte amaieran 22 gradu egiten ditu Asturiasen, eta ez dago elur tantarik mendi garaienetan.

Hori guztia dela eta, ez nau harritzen ekimen zientifiko eta sozialek salatzea ezertara iristen ez diren  klima-gailurrak eta mahai gainean ukabilkada bat ematea. Tsunamia, dagoeneko, hemen dago, ez da etorkizunean etorriko den zerbait. Beraz, orain ekin behar diogu gairi, bestela ez diogu inoiz helduko.  

Argazkiak: David Álvarez

Liburuak: La luz de la luciérnaga

                 Los vencejos sueñan despiertos

http://www.davidalvarez.eu

http://www.naturalezacantabrica.es

https://researchgate.net/profile/David_Alvarez13

Itzulpena:  Amaia Amilibia Salgado